กาลเวลามักจะบอกอะไรกับเราได้ดีเสมอ เกือบ 8 แล้วซินะ (23 มี.ค.50) ที่ใช้ชีวิตโดยมีสาวสวยคนนี้อยู่ข้างๆ มาตลอด เราผ่านทั้งทุกข์ทั้งสุขด้วยกันเสมอ หลายครั้งก็มีเรื่องทะเลาะกันอยู่บ่อยๆ ยิ่งช่วงปีแรกๆ ไม่เข้าใจกันทะเลาะกันเรียกว่า โหด มันส์ ฮา กันเลย… ชีวิตไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ ไม่ได้หวานอย่างที่ตั้งใจไว้ แต่เราทั้งคู่ก็ประคับประคองให้ผ่านเรื่องร้ายไปด้วยกัน สำหรับเราแล้วการให้เกียรติกัน เคารพซึ่งกันและกันถือว่าสำคัญมาก ปราบใดที่เราให้เกียรติตัวเอง และเคารพในอีกฝ่ายหนึ่ง แม้ว่าเราจะทะเลาะกันหนักแค่ไหน เราจะยังคงมี “สติ” ไม่พูดหรือหักหาญน้ำใจกัน ส่วนตัวผมมีอยู่ 2 คำที่มักจะใช้อยู่เป็นประจำ นั่นคือ “ยอม” และ “อดทน” บอกเลยว่าบางครั้งต้องนับ 1-10 พอครบ 10 แล้วก็ต้องนับใหม่อีกหลายรอบ เพราะการต่อปากต่อคำจะไม่เป็นผลดีกับตัวเองเลย ถ้าเถียงชนะแล้วยังงัยต่อ.. สุดท้ายก็แพ้อยู่ดี เอาเป็นว่า “ยอม” ซะดีกว่า จริงมั้ย! คติง่ายๆ “แพ้เป็นพระ ชนะเป็นหมูอึน ” อิอิ
ถ้าย้อนเวลาไป 3 ปีที่แล้ว (4 ธ.ค.54) ช่วงนี้ผมกำลังนั่งทำ VDO presentation แต่งงานอยู่เลย… และจะมีกี่คนกันที่ได้ย้อนกลับมาดู VDO แต่งงานของตัวเอง จำได้ว่าในวันงานเจ้าสาวของผมเจอเซอร์ไพรส์ VDO นี้ ซึ้งจนน้ำตาไหลกันเลยทีเดียว นั่นเป็นความสุขและความรู้สึกพิเศษที่ยังคงจำได้เสมอ…
จากนี้มาย้อนเวลากับความทรงจำดีๆ ของเราทั้งสองคนกลับมากันดีกว่า…
ร อ พ บ กั น ใ ห ม่ . . . กั บ ท ริ ป ” มั ล ดี ฟ เ ก า ะ ใ น ฝั น กั บ ค ว า ม รั ก ข อง เ ร า ส อ ง ค น ” ที่ นี่ เ ร็ว ๆ นี้
ไม่รู้จะบอกว่าไงดี คนก็หล่อ และอีกคนสวย แถมวิวก็สวยงามมว้าก สวดยอดอ่ะครัช คุณเพื่อนเอ๋ เยี่ยมจริงๆ อยากไปมั่งจังแต่ทิ้งลูกสาว 2 ตัวให้อยู่ลำพัง ม่ายด้าย เฮ้อ…..
ว่างๆ ก็ปามาแฮวกรุงเทพก่อนกะครับเพี้ยนติ๊บ…ปะกั่นหน่อยกะ