ขอเป็นข้ารองบาททุกชาติไป

วันอาทิตย์ที่ ๑๓ พฤศจิกายน พุทธศักราช ๒๕๕๙ (๑ เดือนเต็มแห่งความสูญเสีย) แม้วันเวลาจะผ่านเนิ่นนานเพียงใด คนไทยไม่มีวันลืมพระองค์ท่านเลย วันนั้นน้ำตาไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว ความรู้สึกวูบลงทันทีเมื่อได้ฟังคำแถลงการจากสำนักพระราชวัง แม้ไม่เคยมีโอกาสเข้าเฝ้าได้เห็นพระองค์จริงของในหลวง แต่ยังรู้สึกสูญเสียมากขนาดนี้ ความรู้สึกบรรยายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้เลย.. จริงๆ แล้วคงเกิดจากจิตใต้สำนึกในความเป็นคนไทยคนหนึ่ง แต่เล็กจนโตได้เห็นว่าพระองค์ท่านทรงงานทำอะไรให้คนไทยบ้าง.. คิดในใจว่าพระมหากษัตริย์ต้องลงมาทำเองถึงขนาดนี้เลยเหรอ ทำไมไม่สั่งให้เจ้าหน้าที่เค้าทำล่ะ ทำไมต้องเดินตากแดดฝ่าฝนลุยทรงงานด้วยพระองค์เอง เป็นกษัตริย์ทำไมไม่อยู่สบายๆ ซึ่งก็น่าจะทรงทำได้… มีอีกคำถามที่เกิดขึ้นในใจ แล้วพระองค์ท่านไม่เหน็ดเหนื่อยบ้างเหรอ เอาแรงใจแรงกายที่ไหนมามากมาย ไม่ใช่แค่ผ่านวัน ผ่านเดือน หรือผ่านปี แต่มันเป็นสิบๆ ปีที่ทรงงานหนักมาโดยตลอด มีโอกาสได้อ่านบทความที่พระองค์ทรงตรัสว่า “ยุงชุมมากเลย ไปยืนดูแผนที่ เลยโดนยุงรุมกัดขาทั้งสองข้าง” ค่ำมืดดึกดื่น..ก็ไม่หยุดพักเหรอ จนกระทั่งพระองค์ท่านทรงพระประชวร แม้ประชวรทำไมยังคงทรงงานอยู่ตลอด… ซึ่งระยะหลังนานๆ เราถึงจะได้เห็นพระองค์ท่านสักครั้ง แม้จะได้เห็นในหลวงผ่านโทรทัศน์ได้เห็นพระองค์ท่านทรงนั่งรถเข็นโบกมือให้ประชาชน เราก็ยังอุ่นใจน้ำตาคลอด้วยความอิ่มใจปิติยินดีมีความสุขที่ยังมีในหลวงอยู่เป็นร่มโพธิ์ร่มไทรให้คนไทยได้พึ่งพระบรมโพธิสมภารของท่านมาตลอด และเหตุการณ์ที่ไม่อยากให้เกิดขึ้นก็มาถึง… วันพฤหัสบดีที่ ๑๓ ตุลาคม พุทธศักราช ๒๕๕๙ เวลา ๑๕.๕๒ นาที ในหลวงรัชกาลที่ ๙ เสด็จสวรรคต แม้ว่าพระองค์ได้จากเราไปในที่แสนห่างไกลทรงเสร็จสู่สวรรคาลัย หัวใจของคนไทยจะยังคงถวายความจงรักและภักดีสืบไป

“ขอน้อมเกล้าฯ ถวายอาลัย ส่งดวงพระวิญญาณพระองค์ เสด็จสู่สวรรคาลัย”

ด้วยเกล้าด้วยกระหม่อม ขอเดชะ